Kör Kuyu / İlker Balkan

Öyle bir ‘Kör Kuyu’ya düştüm ki işin içinden çıkamıyorum.

Birine acırken bir anda buz kesip, az önce kızdığıma yanmaya başladım. Sonra bir diğeri geldi.. Bu kez az önce yandığıma kızıp, diğerine üzüldüm… Müthiş bir kısır döngüye girdim.

Çözülsün şu düğüm diyerek birkaç saat içinde su gibi aktı gitti konu. Öyle bir aktı ki İlker Balkan kurgu çok başarılı.

“Biraz olsun merhamet sahibi olabilmek için, cehennemde terbiye olmak gerektiğine inananların sayısı bir hayli fazladır.”

Bu hikayede herkes kendi cehennemine doğmuş ve bu cehennemin ateşini körükleyerek yaşamaya ahdetmiş sanki.

“Ben, sevginin de yaşamda başarılı ve mutlu olma becerisinin de kuşaktan kuşağa aktarılan genetik bir yönü olduğuna inanıyorum.” diyor Nilgün…

Ah Nilgün!
Öyle acıdım ki sana, öyle karşıma alıp silkelemek istedim ki anlatamam… Bir cana can olmak bu kadar masum bir istekken nasıl olur da bu kadar hayatı karartabilir. Bir çocuk nasıl doğar doğmaz 3 kişinin katili olabilir.
Kabahat onun mu? Onu bu kadere mahkum edenin mi?

Peki, sevilmenin tadına varmış olsaydın yine bu kadar tutulur muydun olmayanın sevme ihtimaline Nilgün!

Annene, İbrahim’e kızdım. Ama bir anda onlara ağlar buldum kendimi. En masum Funda mıydı?
Belki ama onun cehennemi de unuttuklarındaydı.
Meltem fazlasını yapsaydı nasıl olurdu? Çok soru var ama bu hikayede yanan Sevilay oldu.

Kim suçlu? Kim yaşamayı hak ediyor? Kimi sevmeli, sevmemeli?

Herkes masum ama herkes suçlu. Ne kadar güncel hayatımızdaki gibi. Neler yaşandığını bilmeden kimsenin hayatına, kararlarına yorum yapmamalı işte…

“Yaşam ne garipti. Bir aldığının yerine bir veriyordu mutlaka”
Acaba bu hikayede hiç vermese miydi? Ya da keşke çok daha önceden mi bahşedilseydi hayat amacı Nilgün’e…
Herkes cehennemi de cenneti de bu dünyada yaşıyor.

Ailenin, sevgiyi verebilmenin ne karar önemli olduğunu, sevgisizliğin nasıl bir patolojiye sebep olabileceğini iliğime kadar hissettim.

Keyifli okumalar…